خطر نهفته در رگ‌های واریسی

مسئله واریس صرفا یک نگرانی در مورد زیبایی نیست. اگر این رگ‌های حساس درمان نشوند به بیماری‌های جدی‌تری منجر خواهند شد.

رگ‌های واریسی برآمده و آبی رنگ مزاحمان ناخوشایندی هستند و خطرات بالقوه‌ای هستند که می‌توانند بدن را در خطر لخته شدن خون، ایجاد زخم داخلی قرار دهند.

رگ‌های واریسی متورم و پیچ‌خورده و از زیر پوست قابل مشاهده هستند. واریس زمانی ایجاد می‌شود که دریچه‌های موجود درون رگ‌ها که مسئول رساندن خون به قلب هستند ضعیف می‌شوند یا آسیب می‌بینند. هنگامی که دریچه‌ها به درستی کار نکنند خون به رگ‌ها بازگشته و باعث تورم آن‌ها می‌گردد. این اتفاق معمولا در ناحیه پاها و ساق‌ها رخ می‌دهد؛ اما می‌تواند در سایر نقاط بدن نیز ایجاد شود. به عنوان مثال هموروئید نوعی از رگ‌های واریس است. واریس ارثی بوده و با افزایش سن پیشرفت می‌کند.

واریس می‌تواند یکی از عوارض جانبی بارداری باشدد. در زمان بارداری هورمون‌های استروژن و پروژسترون باعث اتساع عروق می‌شود و با رشد جنین، فشار از لگن به رگ‌های پاها منتقل می‌شود.

بسیاری از مردان نیز به واریس مبتلا می‌شوند. شغل‌های خاص مانند پرستاری و پیشخدمتی که افراد دائما به صورت ایستاده کار می‌کنند از عوامل واریس هستند. افرادی هم که به مدت طولانی می‌نشینند و تحرکی ندارند در معرض خطر واریس و چاقی قرار دارند.

اکثر افراد از نظر زیبایی به رگ‌های واریسی نگاه می‌کنند اما این رگ‌ها می توانند موجب مشکلات جدی‌تری باشند. به طور مثال وقتی خون درون رگ‌ها تجمع می‌کند لخته می‌شود و موجب التهاب وریدی می‌شود یک لخته سطحی می‌تواند دردناک باشد اما معمولا زندگی فرد را تهدید نمی‌کند.

اما اگر لخته در عروق سطحی بیشتر شود به رگ‌های عمیق‌تر منتقل می‌شود. افراد با لخته‌های سطحی 20 تا 40‌ درصد شانس ابتلا به لخته‌های عمیق‌تر را دارند. این نوع هم‌چنین به ترومبوز ورید عمقی شناخته می‌شوند و می‌توانند جدا شده و با جریان خون به‌سمت ریه‌ها حرکت کنند و در آنجا باعث انسداد ناگهانی خطرناک یعنی آمبولی ریوی گردند. قبل از بروز چنین مشکلاتی می‌توان از طریق سونوگرافی این لخته‌ها را تشخیص داده و سپس با داروهای ضد انعقاد درمان کرد.

برخی اوقات رگ‌های واریسی مقدمه‌ای برای شرایط جدی‌تری هستند. در بعضی افراد رشد رگ‌های واریس به تورم پاها منجر می‌شود. به مرور زمان موجب تیرگی بیش از حد پوست در ناحیع ساق پاها می‌شود. در نهایت در چنین مواردی بیمار تجربه دردناکی در ناحیه پاها خواهد داشت که پزشکان از آن به عنوان مرحله نهایی بیماری وریدی نام می‌برند. این زخم‌ها معمولا در داخل پاها و بالاتر از ساق پا ایجاد می‌شوند.

درمان رگ‌های واریسی اغلب با استفاده از جوراب واریس صورت می‌گیرد که به آرامی پاها را برای افزایش جریان خون می‌فشارد. در برخی موارد، جوراب ساق بلند اثربخش است؛ اما برای افرادی با مشکلات شدیدتر، عمل جراحی ضروی است. امروزه با پیشرفت علوم پزشکی این کار در مطب پزشک و در حالت هوشیاری بیمار و با بی‌حسی موضعی پا صورت می‌گیرد.

بسیاری از بیماران با لیزر و سوزاندن رگ درمان می‌شوند. در این روش یک میل جراحی از طریق پوست وارد رگ می‌شود. یک رشته لیزری و یا الکترود رادیوفرکانسی با اعمال حرارت رگ را بسته و جریان خون را به عروق سالم هدایت می‌کند.

رگ‌های کوچک انشعابی از رگ واریسی از طریق ایجاد شکاف کوچک روی پوست از بین می‌روند؛ اما شکاف‌ها به‌قدری کوچک هستند که نیازی به بخیه ندارد. فقط از بانداژ استفاده شده و بیمار بعد از پوشیدن جوراب مطب را ترک می‌کند.

توجه داشته باشید که 48 ساعت ابتدایی پس از عمل باید پاهای خود را بالا نگه دارید و هر یک ساعت کمی پیاده‌روی کنید و به‌مدت چندین هفته از جوراب واریس استفاده نمایید.

ممکن است برخی بیماران با رگ‌های کوچک واریسی، روش تزریقی را انتخاب نکنند. در این نوع درمان جراح یک محلول را به بیمار تزریق می‌کند که باعث تحریک رگ واریس می‌شود و موجب زخم شدن و انسداد آن می‌گردد. بعد از چند هفته رگ‌های درمان شده از زیر پوست محو می‌شوند و هر از چند گاهی این روند درمانی برای رسیدن به زیبایی موردنظر تکرار می‌شود.

در حدود 15‌ درصد از بیماران رگ‌های واریسی بعد از درمان با عود مجدد واریس مواجه می‌شوند که تا شش مرتبه نیاز به درمان دارند. البته این مسئله به انواع رگ و میزان بزرگی آن‌ها و هم‌چنین به عمل جراحی و بیمار بستگی دارد.

درمان رگ‌های واریسی تحت اکثر بیمه‌های درمانی انجام می‌شود. آن‌چه پزشکان انجام می‌دهند جلوگیری از زخم وریدی است. این رگ‌ها درد زیادی ایجاد کرده و باید مرتبا به پزشک مراجعه کنید. درمان واریس در مراحل اولیه به میزان 50 درصد از زخم وریدی جلوگیری می‌کند.