مزایا و معایب میکروپیگمنتیشن

میکروپیگمنتیشن دقیقا چیست؟ طبق گفته‌ی دندی انگلمن، متخصص پوست و مو در مرکز جراحی زیبایی و پوست منهتن در نیویورک، میکروپیگمنتیشن هنر کاشت رنگ یا رنگدانه در لایه‌ی «درم» پوست برای برجسته‌تر کردن برخی از قسمت‌هاست که این قسمت‌ها عمدتا ابروها، خط مژه و لب‌ها هستند و برخی از پزشکان و تکنیسین‌ها این قبیل کارها را انجام می‌دهند. این عمل چیزی مثل تتو کردن است، منتها با دقت بسیار بالاتر و در آن از بی حسی موضعی استفاده می‌شود، بنابراین دردناک نیست.

به گفته‌ی انگلمن می‌توان از میکروپیگمنتیشن در جاهای دیگر بدن برای پوشاندن نقص‌های پوست از جمله علائم کشش و جای زخم جراحی یا بیماری‌های پوستی مثل ویلتیگو، شکاف لب و آلوپسی استفاده کرد.

مزایا

خانم‌ها معمولا از میکروپیگمنتیشن برای صرفه‌جویی در وقت استفاده می‌کنند. به‌عنوان مثال، خانم آملیا بووی تصمیم گرفت روی لب‌های خود رژ لب دائمی داشته باشد. او به‌جای این‌که مجبور باشد هر روز از رژ لب استفاده کند دست به چنین کاری زد.

نتیجه‌ی کار باید نامحسوس باشد. میکروپیگمنتیشن مانند یک تتو خیلی ظریف است. لیندا دیکسون، متخصص زیبایی و آرایش دائمی و رئیس آکادمی میکروپیگمنتیشن آمریکا می‌گوید: بزرگ‌ترین تفاوت کاربرد آرایش دائمی در این است که نمی‌خواهیم کسی متوجه شود این کار را انجام داده‌ایم، بلکه می‌خواهیم کاملا طبیعی به نظر برسد.

آنه کلاین استفاده از این تکنیک را توصیه می‌کند. وی مهارت زیادی در جراحی زیبایی ندارد و هنگامی که یک مدل بود سال‌ها تلاش کرد خط چشم بگذارد. او می‌گوید: در نهایت شبیه یک دلقک سیرک شدم. اما حالا آن را خیلی دوست دارم. می‌توانم  هر وقت که می‌خواهم دوش بگیرم و صبح وقتی از خواب بیدار می شوم بیرون بروم.

انگلمن می‌گوید: میکروپیگمنتیشن برای کسانی که به لوازم آرایش حساسیت دارند یا کسانی که اختلالات حرکتی دارند و آرایش کردن برای‌شان دشوار است، مثلا کسانی که سکته کرده‌اند، یا بیماری مثل فلج بل دارند بسیار کارساز است. بزرگ‌ترین مزیت این تکنیک و همین‌طور فیلر و بوتاکس در این است که می‌توان سال‌های از دست رفته‌ی جوانی را بدون جراحی و به طور دائم دوباره به دست آورد.

معایب

اما میکروپیگمنتیشن آن چنان هم خالی از اشکال نیست. لزا کوکازا که در سیتروس کانتی زندگی می‌کرد روزی تصمیم به استفاده از این تکنیک در یک مرکز سونا و ماساژ گرفت که خواهر شوهرش مدیریت آن را به عهده داشت.

رطوبت هوا خط چشم او را خراب می‌کرد و می‌خواست با خط چشم دائمی این مشکل را برای همیشه حل کند. محلول بی‌حس کننده‌ی ناحیه‌ی دور چشم که برای این کار مورد استفاده قرار می‌گیرد به قرنیه‌ی چشمش آسیب زد و به مدت سه ماه درگیر آن بود. از آن به بعد هیچ وقت به سراغ میکروپیگمنتیشن نرفته ‌است و هرگز هم نخواهد رفت.

دیکسون می‌گوید یک تکنیسین ماهر باید بتواند بی‌حس کننده‌ی موضعی را به طرز صحیح استفاده کند؛ به ویژه هنگام کار با جاهای حساسی مثل لب‌ها و چشم‌ها که یک حرکت اشتباه هزینه‌های سنگینی را در پی دارد. شاید بتوان گفت که بیشترین مشکلات در ناحیه‌ی لب‌ها به وجود می‌آید چون ممکن است پس از پایان کار تاول بزند.

این فرآیند، درد خفیفی پس از پایان کار در پی دارد؛ اما اگر تحت مراقبت تکنیسین ماهر یا پزشک قرار گیرد، اثرات جانبی به ندرت به وجود می‌آید. بزرگترین خطر این کار عدم رضایت از نتیجه‌ی نهایی است، آن هم به این دلیل که چون این تکنیک روز به روز محبوبیت بیشتری پیدا می‌کند در کنار آن تکنیسین‌های کم تجربه‌ای که به انجام آن می‌پردازند بیشتر می‌شود.

دیکسون با این گفته موافق است و می‌‌گوید مراجعین اغلب برای اصلاح اشتباهات دیگران به وی مراجعه می‌کنند و هم‌چنین کسانی که از نتیجه‌ی کار راضی نیستند پیش او می‌آیند. او می‌افزاید: آرایش دائمی یا میکروپیگمنتیشن ایده‌ی بسیار خوبی است؛ اما پیش از آن حتما با یک متخصص پوست و مو صحبت کنید.