چگونگی استفاده از تکنولوژی در آموزش موسیقی

ابزار جدید تکنولوژی، علاوه بر این که دانش‌آموزان را قادر می‌سازد به آموخته‌های موسیقی خود تسلط داشته باشند، حس خلاقیت و نوآوری را نیز در آن‌ها تقویت می‌کند. 

تلفیق تکنولوژی با کلاس‌های آموزش موسیقی می‌تواند بسیار چالش‌برانگیز باشد. دلیلش نیز آن است که فراگیران موسیقی هیچ میزی مقابل‌شان نیست و هر دستگاه دارای کیبورد برای‌شان بسیار دست‌وپاگیر خواهد بود. با این اوصاف، نتیجه‌ی نهایی احتمالی حاصل از به کارگیری تکنولوژی در آموزش موسیقی می‌تواند بسیار چشمگیر باشد. با ارائه‌ی آلات نوازندگی مجازی و آهنگ‌های دیجیتال در کلاس‌های آموزش موسیقی، مدرسان  هنرآموزان را قادر می‌سازند که مواردی را در موسیقی ابداع کنند که در 10 یا 20 سال گذشته، قابل تصور نبودند. آن‌ها هم‌چنین از این طریق کلاس‌های آموزش موسیقی خود را جذاب‌تر و پویاتر می‌نمایند. 

هنوز تعدادی از مدرسان آموزش موسیقی، دوره‌های موسیقی را همانند روش‌های به‌ کار گرفته شده در دهه 1950 برگزار می‌کنند. کریستوفر راسل، رهبر گروه کر دبیرستان اولتمان، معتقد است: «مدرسانی که به این روش‌های قدیمی تدریس می‌کنند، می‌توانند در کارشان موفق بوده و برنامه‌های مناسب و خوبی داشته باشند اما آن‌ها از ابزاری که می‌تواند به شاگردان‌شان کمک کند تا موزیسین‌های بهتری شوند بی‌بهره‌اند.» اما از طرف دیگر، کریستوفر راسل تأکید دارد که: «شما نمی‌توانید این ابزار جدید را به کسی تحمیل نمایید و اگر این کار را انجام دهید، نتیجه‌ای جز عدم موفقیتی فاحش در بر نخواهد داشت». 

زمانی که دبیرستان اولتمان در پاییز سال 2013 برای هر دانش‌آموز یک برنامه آیپد اختصاص داد، راسل از بقیه مدرسان آموزش موسیقی یک قدم جلوتر بود. او قبل از آن هم از آیپد در کلاس‌های آموزش موسیقی خود به صورت محدود استفاده می‌کرد. او در این خصوص، این‌گونه اظهار داشته است که «من روش تدریس با به‌کارگیری ابزار تکنولوژی را از قبل درک کرده بودم و می‌دانستم از چه اپلیکیشن‌ها و نرم‌افزارهایی باید برای تدریس استفاده کنم.» 

راسل اعتقاد دارد که بهترین کاربرد تبلت این است که می‌تواند جایگزین مناسبی برای دفترچه‌ی نت موسیقی باشد. داشتن نت‌ها و آموخته‌های موسیقایی به صورت دیجیتال مزایای زیادی دارد. یکی از این مزایا آن است که هنرآموزان دیگر دفترچه یا برگه‌های یادداشت خود را گم نمی‌کنند. او در این باره این گونه بیان کرده است که: «اگر با یک مدرس موسیقی یا یک گروه‌ نوازندگی صحبت کنید، همه آن‌ها خواهند گفت که گم کردن جزوه‌های موسیقی یک مشکل بزرگ است.» 

با آموزش موسیقی به صورت دیجیتال، هنرآموزان به نرم‌افزارهایی دسترسی خواهند داشت که از طریق آن‌ها می‌توانند آموخته‌های خود را ارزیابی کرده و نت‌های خود را یادداشت و تفسیر نمایند. هم‌چنین مدرس می‌تواند آهنگ‌های ضبط شده را برای شاگردان خود بفرستد و آن‌ها نیز همراه با این آهنگ‌ها به تمرین بپردازند. به‌علاوه، هنرآموزان موسیقی می‌توانند از نرم‌افزارهای نت‌نویسی موسیقی مانند Notion استفاده نمایند و از این طریق تمرین‌های فردی خود را دنبال کرده و آهنگ شخصی خود را بسازند. نظر راسل در خصوص روش مذکور این است که «این روش، بازتعریفی کامل از آن چیزی است که باید به هنرآموزان آموخته شود و تا قبل از این که آن‌ها چنین ابزاری را داشته باشند، امری غیرممکن بود.»

راسل می‌گوید که او تمایل زیادی به نرم‌افزاری نسبتا جدید به نام NotateMe دارد. نرم‌افزار NotateMe این امکان را به او می‌دهد که نت‌های موسیقی را نوشته و آن‌ها را به نت‌های دیجیتال تبدیل نماید. این نرم‌افزار هم‌چنین شما را قادر می‌سازد که از نت‌های نوشته شده‌ی خود در یک دفترچه نت عکس گرفته و آن‌ها را به نت‌های دیجیتال تبدیل نمایید. راسل معتقد است که این بدین معناست که مدرسان موسیقی هم‌اکنون می‌توانند بدون نیاز به نرم افزارها و تجهیزات گران‌قیمت، نت‌های موسیقی نوشته شده را اسکن و تفسیر نمایند. راسل این‌گونه می‌افزاید که «من با استفاده از این نرم‌افزار همراه با هنرآموزان، توانسته‌ام آهنگ‌های جدیدی بسازم و آن‌ها را متوجه سازم که چه چیزی را باید بشنوند.» راسل در ادامه اینگونه توضیح می‌دهد که «نسخه‌ی رایگان این نرم‌افزار به فراگیر این امکان را می‌دهد که یک خط از نت موسیقی را اسکن کند. چنین امکانی، می‌تواند برای گروه‌های موسیقی و هنرآموزان ارکستر که هر کدام مسؤول نواختن یک بخش خاص هستند مناسب باشد. آن‌ها با استفاده از چنین ابزاری می‌توانند نت موسیقی خود را اسکن و ویرایش کنند تا آهنگ تولید شده توسط نت‌های خود را بشنوند یا شاید آهنگ خود را مطابق بخشی که مسئول نواختن آن هستند بسازند.»

هرچند راسل از روش تدریسی خود نسبت به دانش‌آموزان کلاس آموزش موسیقی آگاه است، اما به این مسئله نیز اعتراف دارد که اختصاص دادن یک آیپد برای هر دانش‌آموز با چالش‌هایی همراه بوده است. در واقع سال گذشته بزرگ‌ترین مشکل با دانش‌آموزان سال ششم این بود که تعدادی از آن‌ها به بازی‌هایی چون Minecraft روی می‌آوردند که باعث می‌شد ذهن آن‌ها از مسئله اصلی که همان یادگیری موسیقی است منحرف شود. او در این باره می‌گوید «هیچ مدرسی وجود ندارد که بتواند همیشه همانند Minecraft برای دانش‌آموزان هیجان‌انگیز و جذاب باشد. بنابراین در بعضی مواقع، بچه‌های کم سن و سال سعی می‌کنند تصمیمات نادرست بگیرند. اما ابزاری که ما هم‌اکنون در حال کار کردن با آن‌ها هستیم، در حال بهتر شدن هستند. اپل و هم‌چنین شرکت‌های موبایل، برای حل چنین مشکلاتی تغییرات زیادی در کدنویسی‌های خود اعمال کرده‌اند. نرم‌افزاری که ما از آن استفاده می‌کنیم Casper نام دارد که این امکان را برای شما فراهم می‌نماید که دستگاه خود را در نرم‌افزاری خاص قفل نموده و بدین ترتیب مانع از آن شوید که دانش‌آموزان از آن خارج شوند و به سراغ برنامه‌های دیگر بروند.»

امی برنز، یکی از مدرسان مقطع ابتدایی مدرسه فارهیلزکانتریدی می‌گوید که او در کلاس‌های آموزش موسیقی به این دلیل به استفاده از تکنولوژی روی آورد که فکر می‌کرد با بکارگیری آن می‌توان به دانش‌آموزان نونهال کمک کرد کارهایی را انجام دهند که بوسیله ابزار سنتی، از پس آن‌ها بر نمی‌آیند. امی برنز معتقد است درست کردن ‌آهنگ با دانش‌آموزان خردسال کار بسیار دشواری است. امی در ادامه این‌گونه می‌گوید که «اما هم اکنون با استفاده از ابزاری هم‌چون NoteFlight دانش‌آموزان سال دوم و سوم می‌توانند آهنگ‌های ملودیک و زیبایی بسازند و روی دستگاه خود اجرا نمایند.»

تکنولوژی، علاوه بر کمک در نت نویسی و ساخت آهنگ، کارآیی دانش‌آموزان را نیز افزایش داده و تصحیح می‌نماید. امی برنز دانش‌آموزانی دارد که از سازهای ارف مانند زیلوفون یا سنتور استفاده می‌کنند. اما او همچنین نرم‌افزارهای آلات موسیقی مجازی را نیز دانلود کرده، آن‌ها را در آیپد خود نصب کرده و آیپد خود را به یک اسپیکر متصل می‌کند. او از اتوهارپ (نوعی سنتور مجهز به ابزار تنظیم صدا) در کلاس آموزش موسیقی خود استفاده نمی‌کند چرا که کوک کردن آن بسیار چالش برانگیز است. اما در عوض از یک اتوهارپ مجازی استفاده می‌کند و در این باره می‌گوید «نرم‌افزار اتوهارپ مجازی، موسیقی گروهی ما را به زیبایی تصحیح می‌کند. در واقع، نرم‌افزارهای آلات موسیقی مجازی، برای دانش‌آموزانی که در انجام حرکات ظریف نوازندگی مشکل دارند بسیار مناسب هستند. این نرم افزار باعث می‌شود که چنین دانش‌آموزانی، در کلاس آموزش موسیقی مشارکت کرده و احساس موفقیت داشته باشند.»‌ 

خانم امی برنز همچنین از تکنولوژی برای ارزیابی میزان پیشرفت دانش‌آموزانش نیز استفاده می‌کند. او بوسیله یک نرم‌افزار به نام iDoceo، کارایی دانش‌آموزان خود را بررسی می‌کند. او می‌گوید: «من در کلاس‌های آموزش موسیقی خود، هنگام گرفتن آزمون، آهنگ‌هایی که دانش‌آموزانم اجرا می‌کنند را در iDoceo ضبط می‌کنم. دانش‌آموزان من با استفاده از این نرم‌افزار، می‌توانند سه آزمون‌ اجرایی موسیقی خود را که در طول سال از آن‌ها گرفته شده مشاهده کنند و با مقایسه آن‌ها با هم، متوجه شوند که در این مدت چقدر پیشرفت داشته‌اند. در نتیجه وقتی شما کاغذ و مداد را برای ارزیابی کنار می‌گذارید، آموزش موسیقی ساختاری جدید و کاراتر پیدا می‌کند.»

لوری پیرزر، مدرس و رهبر گروه موسیقی در دبیرستان اوک ویو در نیوبری فلوریدا، با بیش از 14 سال سابقه تدریس می‌گوید که هم‌اکنون می‌تواند ببیند که تکنولوژی در حال حاضر چه نقش گسترده‌تری را در دنیای موسیقی ایفا می‌کند. او این‌گونه بیان می‌کند که «وقتی من وارد کار آموزش موسیقی شدم، به اینترنت یا تکنولوژی در کلاس آموزش موسیقی دسترسی نداشتیم. برای چک کردن ایمیل‌هایم  باید به مرکز اینترنت واقع در محوطه کالج مراجعه می‌کردم.» اما هفت سال قبل مدرسه اوک ویو تکنولوژی‌های مختلفی را به خود جذب کرد و او به استفاده از ابزارهایی هم‌چون ویدئو پروژکتور و نرم‌افزارهای موسیقی، روی آورد. او می‌گوید « فکر نمی‌کنم دیگر بتوانم بدون استفاده از تکنولوژی تدریس کنم.» 

پیرزر هم‌اکنون با استفاده از یک پروژکتور همراه با نرم افزار یادگیری دسته جمعی smart notebook و برنامه‌هایی هم‌چون TonalEnergy Tuner در کلاس‌های خود به آموزش موسیقی می‌پردازد. برنامه‌ی TonalEnergy Tuner این امکان را برای کاربران فراهم می‌نماید که تمامی جنبه‌های صدایی که تولید می‌کنند را درک کرده و آن را ارتقا دهند. پیرزر، با استفاده از پروژکتور، تصویر نرم‌افزار مجازی میزان‌کننده آهنگ را روی تخته وایت‌برد منعکس می‌کند به گونه‌ای که تمامی دانش‌آموزان می‌توانند از آن بهره ببرند. آن‌ها می‌توانند شارپ یا فلت بودن قطعه نواخته شده و هم‌چنین بهنگام بودن یا نبودن آن‌ را مشاهده کنند. دانش‌آموزان با استفاده از این ابزار هم‌چنین می‌توانند گام‌ها و ریتم‌های صحیح و نادرست را روی صفحه اسکرین مشاهده نمایند. لوری پیرزر در این باره می‌گوید «وقتی من به شاگردانم می‌گویم انگشت خود را روی پرده شماره 3 قرار دهید، آن‌ها از من می‌خواهند که آن را روی تخته نشان دهم. در چنین مواقعی است که این نرم‌افزار و پروژکتور به کمک من می‌آیند و من می‌توانم به راحتی روی تخته، با خط کشیدن دور آن چیزی که مد نظرم است منظور خود را به شاگردانم برسانم.»

خانم پیرزر هم‌چنین با استفاده از  شبکه اجتماعی Edmodo با دانش‌آموزان خود و والدینشان ارتباط برقرار می‌کند. خانم پیرزر، هنگام مصاحبه، یک مثال از کاربرد این شبکه اجتماعی آورد. او این‌گونه اظهار کرد که «گروه من در حال گذراندن آزمون نواختن است و من همین الان آهنگ‌هایی که آن‌ها در طی این آزمون می‌نواختند را در Edmodo آپلود کردم. در هر جلسه، قطعه موسیقی متفاوتی نواخته می‌شود. بنابراین من با استفاده از برنامه‌ای به اسم Finale، آهنگ نواخته شده را ضبط کرده و تبدیل به فایل صوتی با فرمت MP3 می‌کنم و آن را در Edmodo پست می‌کنم. دانش‌آموزان بوسیله اسمارت‌فون‌، تبلت یا سایر دستگاه‌های ارتباطی خود در خانه، می‌توانند به فایل صوتی پست شده گوش داده و مطابق آن تمرین نمایند.» خانم پیرزر هم‌‌چنین تعدادی آهنگ‌ساز جوان دارد که بوسیله NoteFlight، نت‌های موسیقی خود را نوشته و در Edmodo با دانش‌آموزان به اشتراک می‌گذارند تا به آن‌ها گوش دهند. 

مدرسه‌ای که خانم پیرزر در آن به آموزش موسیقی مشغول است، یک مدرسه‌ی تکنولوژی‌گرا است و به همین علت دانش‌آموزان او در بسیاری از مواقع، دست به ابتکارات فردی می‌زنند. او دانش‌آموزی داشته که دستگاه تولید گام موسیقی خود را روی یک تخته مدار ساخته است. خانم پیرزر باور دارد «اگر می‌خواهید در یک مدرسه تکنولوژی‌گرا تدریس کنید، باید ذهنی باز داشته باشید و بتوانید خود را با شرایط آن منطبق نمایید. من با استفاده از ابزاری که تکنولوژی در اختیارم گذاشته، با شاگردانم به زبان خودشان صحبت می‌کنم. شما می‌توانید با استفاده از کاغذ و قلم یا انجام بازی‌های قدیمی در مدرسه، به تدریس بپردازید. اما وقتی تدریس را با استفاده از بازی‌های ویدئویی انجام می‌دهید، این برای دانش‌آموزان کم‌ سن‌ و سال جذابیت داشته و باعث می‌شود خیلی زود درس را یاد بگیرند.»

دان شولتز، یکی از مدرسان دبیرستان جی پی کیس در فلمینگتون، که به تدریس موسیقی عمومی و سازهای زهی مشغول است، به تکنولوژی به‌عنوان ابزاری کلیدی در بالا بردن حس خلاقیت دانش‌آموزان نگاه می‌کند. او این‌گونه بیان می‌کند که بسیاری از دانش‌آموزان، موسیقی را به شیوه‌های کلاسیک و قدیمی یاد می‌گیرند. اما آن‌ها هیچ‌گاه پیشرفت نکرده و آهنگی جدید خلق نخواهند کرد. آن‌ها تنها نت‌های نوشته شده در یک صفحه را می‌نوازند و در این میان، هیچ خلاقیتی از خود به خرج نمی‌دهند.

آقای شولتز، در کلاس آموزش موسیقی خود دانش‌آموزان جدیدی دارد که با استفاده از برنامه هایی مانند GarageBand یا Soundation روی آهنگ‌های ساخته شده با سازهای ضربی کار می‌کنند. او می‌گوید «ما ریتم‌هایی را با حس مشترک و قطعاتی را با سبک‌ها و احساسات متفاوت خلق می‌کنیم. ما قطعات موسیقی را در GarageBand تولید می‌کنیم و این نرم‌افزار، قطعات ایجاد شده را به صورت حلقه‌وار تکرار می‌کند.» پس از انجام این کار، شولتز یک دستگاه به ملودی و سپس هارمونی اضافه می‌کند. دانش‌آموزان سپس قطعات ایجاد شده را در طی چند مرحله ضبط، با یک خط ملودی، یک خط هارمونی و چند خط ریتم ترکیب می‌نمایند. آن‌ها می‌توانند موسیقی ایجاد شده را ویرایش، ذخیره و ارزیابی کرده و هم‌چنین ارتقا دهند. شولتز نظر خود را در این خصوص این‌گونه ابراز می‌کند «وجود امکان بازبینی در موسیقی در طی چند روز، ایده‌ی بسیار جالبی است. این فرآیند، به آسانی صورت پذیرفته و  بسیار موثر است.»‌  

دانش‌آموزان ارکستر، قبلا مهارت‌های نوازندگی را روی ساز خود یاد می‌گرفتند اما آهنگ‌های ساخته شده توسط افراد دیگر را می‌نواختند. اما هم‌اکنون آقای شولتز، دانش‌آموزان خود را وادار می‌کند که تنظیم‌های موسیقی را بازنویسی کرده و خود نیز در آهنگ‌سازی نقشی داشته باشند. او در این باره می‌گوید «سال گذشته، ما در حال نواختن یک آهنگ از قبل تنظیم شده بودیم اما پایان آن مناسب نبود. بنابراین سعی کردیم پایان آهنگ را تغییر دهیم.» در یکی از کنسرت‌ها، شاگردان آقای شولتز قسمت پایانی آهنگ را مطابق آن‌چه که خود نوشته بودند نواختند. شاگردان آقای شولتز اکنون می‌توانند موسیقی ساخته شده را در نرم‌افزار NoteFlight بارگذاری کرده و با استفاده از یک قالب، قطعات مختلف آن را بازنویسی نمایند. از آن زمان تاکنون، حتی بعضی شاگردان تنظیم آهنگ را  خود به وسیله آیپد در طول زمان ناهار انجام می‌دهند. 

آقای شولتز می‌گوید «در سال هفتم، تعدادی قالب موسیقی برای شاگردان تعریف می‌کنیم و آن‌ها مطابق با این قالب‌ها با نرم‌افزار کار می‌کنند. سپس در سال هشتم، این محدودیت را بر می‌داریم و به آن‌ها ابتکار عمل بیشتری می‌دهیم تا از خود خلاقیت به خرج دهند. بنابراین آن‌ها به میزان بسیار بیشتری خود را مالک اثر تولید شده خواهند دانست.» او در ادامه می‌افزاید «شاگردان من تمایل دارند که خودشان یک قطعه از آهنگ را تولید کنند اما به دنبال مهارت‌هایی نیز هستند که بتوانند تمام آهنگ را خودشان درست کرده و به پایان برسانند.» 

شولتز تأکید دارد که می‌داند بسیاری از شاگردانش بعد از مقطع دبیرستان، تبدیل به موزیسین نمی‌شوند یا نمی‌توانند آهنگ بنوازند اما این‌گونه بیان می‌دارد که «خوشبختانه آن‌ها خلاق‌تر خواهند شد و از این قدرت خلاقیت خود، می‌توانند در جاهای دیگر بهره ببرند.» او منظور خود را این‌گونه شرح می‌دهد «مهندسی که خلاقیت نداشته باشد، همواره چیزی کم خواهد داشت.» 

تعداد دستگاه‌ها و نرم‌افزارهایی که برای موسیقی ساخته می‌شوند، به طرز روزافزونی در حال افزایش است و به همین نسبت، انتخاب‌ها هم بسیار گسترده خواهند بود. امی برنز، مدرس مرکز آموزشی فار هیلز بیان می‌دارد که در مدرسه‌ای که مشغول به تدریس است، به بعضی از مدرسان موسیقی یک آیپد داده می‌شود و از آن‌ها انتظار می‌رود که از آن به‌عنوان ابزاری برای آموزش موسیقی استفاده نمایند. او می‌گوید «شما برای بهبود کیفیت تدریس و دانسته‌های خود، باید با ذهنی باز این نرم‌افزارها را پذیرا باشید و استفاده از آن‌ها را تجربه نمایید.» 

امی‌ برنز به مدرسان موسیقی پیشنهاد می‌دهد که دنبال نرم‌افزارهایی برای آموزش موسیقی باشند که مناسب کلاس آن‌ها بوده و به آن‌ها در آموزش بهتر آن چیزی که می‌خواهند در کلاس تدریس کنند، کمک نماید. پس از آشنا شدن با نحوه‌ی استفاده از این نرم‌افزارها، مدرسان موسیقی می‌توانند در موارد پیشرفته‌تری از آن‌ها بهره ببرند. خانم برنز نظر خود را درباره این موضوع این‌گونه اظهار می‌کند که «شاید چنین کاری شیوه تدریس شما را تغییر دهد اما باید خود را برای انجام آن، آماده کنید.»