پاسخ سوالات رایج در خصوص ایمپلنت دندان
ایمپلنت دندان (ریشه مصنوعی) یک پیچ تیتانیوم کوچک است که جایگزین ریشه دندان از دست رفته می‌شود. ایمپلنت دندان را می‌توان برای جایگزین کردن یک یا چند دندان از دست رفته به کار برد. افراد زیادی که مشکلات دندانی دارند به استفاده از ایمپلنت روی می‌آورند و به همین دلیل تصمیم گرفتیم در این مطلب پاسخ سوالات رایج درباره ایمپلنت دندان را برای‌تان فراهم کنیم.
ایمپلنت دندان چیست
ایمپلنت دندان پیچ کوچکی است که اغلب از آلیاژ تیتانیوم ساخته می‌شود. این ایمپلنت در استخوان فک قرار گرفته و به پروتزهای دندانی که جایگزین دندان از دست رفته می‌گردند متصل می‌شود.
ایمپلنت دندان را تحت عناوین ریشه مصنوعی یا فیکسچر نیز می‌شناسند. ایمپلنت دندان گاهی برای حمایت از دندان‌های مصنوعی لق یا متحرک یا همراه با ارتودنسی به کار می‌رود.
چه کسانی کاندیدای ایمپلنت دندان هستند
یکی از مزایای ایمپلنت این است که برای اکثر بیماران مناسب است. اگر ایمپلنت با موفقیت قرار داده شود درست مانند دندان خودتان به نظر می‌رسد. برای اکثر بیماران این بهترین و مناسب‌ترین راه جایگزینی دندان از دست رفته است.
راه‌های دیگری برای جایگزینی یک یا چند دندان از دست رفته نظیر بریج یا دندان مصنوعی وجود دارد. گاهی اوقات دندان از دست رفته اصلا جایگزین نمی‌شود. از آن‌جا که گزینه‌های دیگری غیر از ایمپلنت دندان وجود دارد، شناختن مزایا و خطراتش اهمیت بالایی دارد. در زمانی که ایمپلنت مد نظر است باید نسبت خطرات به منفعت با دقت ارزیابی شود.
ایمپلنت دندان چه زمانی مورد استفاده قرار می‌گیرند
- جایگزین دندان: عمدتا از ایمپلنت برای جایگزینی دندان از دست رفته که اغلب دندان آسیاب یا آسیاب کوچک است، استفاده می‌شود. پوسیدگی دندان، دندان پرشده‌ی معیوب و ترک خوردن از دلایل استفاده از ایمپلنت هستند. دندان‌های پیشین، یا دندان‌های ثنایا، در مقایسه با دندان‌های آسیاب، کمتر از بین می‌روند. با این حال، از دست دادن دندان‌های پیشین علاوه بر کاهش توانایی جویدن بیمار، از نظر زیبایی نیز مشکل ساز است. می‌توان جای خالی دندان پیشین را با تاج ساخته شده روی ایمپلنت پر کرد.
- جایگزین کردن چند دندان: می توان از پروتزهای دندان برای جایگزینی کل دندان‌های از دست رفته بالا و پایین استفاده کرد. اغلب زمانی که سه یا چند دندان کنار هم کشیده شدهٰ‌اند، بریج ایمپلنت به کارگرفته می‌شود. هنگامی که تمام دندان‌های بالا و پایین نیازمند جایگزینی هستند، 6 تا 8 ایمپلنت در استخوان آرواره قرار می‌گیرد. سپس روی ایمپلنت از ماده‌ای نظیر تیتانیوم قالبی برای پروتز ساخته می‌شود. در مرحله‌ی بعد دندان جایگزین ساخته شده از سرامیک یا مواد دیگر روی قالب قرار می‌گیرند ودر انتها بریج به وسیله‌ی پیچ به ایمپلنت متصل می‌شود.
- دندان مصنوعی : هم‌چنین ایمپلنت برای ثبات بیشتر دندان مصنوعی نیز بکار می‌رود. دندان مصنوعی کامل می‌تواند ثبات کمی داشته باشد، به خصوص اگر در فک پایین قرار داشته باشد. اغلب استخوان فک پس از کشیدن دندان تحلیل می‌رود و در نتیجه فضای کافی برای اتصال دندان مصنوعی به آن از بین می‌رود. برای مثال می‌توان دندان مصنوعی را با ایمپلنت کوچک محکم کرد. در مقایسه با ایمپلنت معمولی، ایمپلنت کوچک نمی‌تواند فشارهای شدید را تحمل کند. زمانی که بیمار در فک بالا و پایین یک دست دندان مصنوعی کامل دارد، می توان از آن‌ها برای بهبود ثبات استفاده کرد. برای نگه داشتن دندان مصنوعی فک پایین، چهار ایمپلنت کوچک در بخش قدامی فک پایین بیمار قرار می‌گیرد. سپس سوراخ‌های کوچکی برای اتصال به ایمپلنت در دندان مصنوعی ایجاد می‌شود. معمولا این رویه استحکام و ثبات دندان مصنوعی را افزایش می‌دهد. هم‌چنین می‌توان با استفاده از اتصالات و یا میله‌هایی که در قسمت بالای ایمپلنت قرار می‌گیرند، دندان مصنوعی را حفاظت کرد. گیره‌هایی به دندان مصنوعی اضافه شده و سپس به اتصالات یا میله‌ها وصل می‌شود.
- ارتودنسی: ایمپلنت را علاوه بر دندان مصنوعی می‌توان در ارتودنسی نیز بکار برد. هدف از ارتودنسی هدایت رشد فک (در کودکان و بالغین) و اصلاح وضعیت دندان‌های به هم ریخته (در بزررگسالان) با در نظرگرفتن فاکتورهای زیبایی است. هر دو نوع وسیله ثابت (که مستقیما به دندان وصل شده است) و متحرک برای کمک به حرکت دندان بکار می‌روند. این وسایل با فشار کمی روی دندان وارد می‌کنند به آرامی آن‌ها را حرکت می‌دهند. گاهی اوقات دندان‌های کناری که به حرکت دندان‌های نامناسب کمک می‌کنند به وضعیت ناخواسته‌ای تغییر مکان می‌دهند. می‌توان یک ایمپلنت تیتانیومی را که برای ارتودنسی طراحی شده است در کنار پلیت یا دندان به عنوان پایه قرار داد و فشارها را به‌جای دندان‌های کناری روی ایمپلنت وارد کرد. هم اکنون ایمپلنت محبوبیت زیادی در ارتودنسی به ویژه در بزرگسالان دارند. زیرا در این بیماران خود دندان حمایت کافی را فراهم نمی‌کند و نمی توان آن را به طور مطمئنی حرکت داد.
گروه‌های دارای ریسک بالا
ایمپلنت دندانی گزینه‌ی مناسبی برای اغلب بزرگسالان است. با این وجود ایمپلنت برای کودکان و افرادی که رشد فک‌شان متوقف نشده است پیشنهاد نمی‌شود. این رشد بعد از سن 22 سالگی کند می‌شود.
ایمپلنت برای کودکان و نوجوانان استفاده نمی‌شود زیرا فک‌شان رشد می‌کند اما ایمپلنت به طور ثابت در جای خود باقی می‌ماند. اگر استخوان فک اطراف ایمپلنت به رشدش ادامه دهد، ممکن است ایمپلنت در وضعیت ناخواسته‌ای قرار بگیرد.کاشت ایمپلنت نیازمند جراحی است و سلامت فیزیکی بیمار در نتایج آن موثر است.
بیماری‌هایی که سیستم ایمنی بدن را ضعیف می‌کنند (مانند دیابت) روی بهبود زخم اثر گذاشته و می‌توانند خطرات ایمپلنت را افزایش دهند. بیماری‌های عمومی معمولاً مانعی برای دریافت درمان ایمپلنت نیستند. با این حال باید تاثیرشان روی پیامدهای درمان ارزیابی شود.
برخی داروها نظیر داروهای کورتیزونی و سیتواستاتیک روی سیستم ایمنی بدن تاثیر گذاشته و خطرات ایمپلنت را افزایش می‌دهند. داروی اوستوپروسیس (بی فسفانات) نیز می‌تواند مشکلاتی بعد از جراحی دهانی ایجاد کند.
رادیوتراپی سر برای درمان سرطان می‌تواند تشکیل استخوان ایمپلنت را با چالش‌هایی رو به رو کند. بنابراین برای بیمارانی که رادیوتراپی دریافت کرده‌اند قبل از کاشت ایمپلنت خیلی باریک اکسیژن درمانی انجام می‌شود و اغلب عمل ایمپلنت در محیط بیمارستانی صورت می‌گیرد.
سیگار کشیدن تاثیرات مخربی روی ایمپلنت دارد. سیگار کشیدن زیاد احتمال بروز مشکلات استخوان‌سازی و بافت‌های اتصالی را افزایش می‌دهد. کم کردن یا ترک سیگار نتایج درمان را بهبود می‌دهد.
ایمپلنت دندان برای بیماران دارای عفونت‌های درمان نشده دهانی مناسب نیست به خصوص التهاب لثه که می‌تواند نتایح ایمپلنت را تا حد زیادی تحت تاثیر قرار می‌دهد.
هزینه ایمپلنت دندان چقدر است
سه فاکتور روی هزینه ایمپلنت تاثیر می‌گذارد:
جایگزینی یک دندان
از آن‌جا که ایمپلنت دندان از مواد مختلفی ساخته می‌شود و برای مقاصد مختلفی بکار می‌رود، هزینه‌ی‌شان تفاوت دارد. دندان جایگزین که روی ایمپلنت قرار می‌گیرد توسط تکنسین دندانسازی لابراتوار ساخته می‌شود. این دندان دو بخش دارد، اتصال و تاج.
اتصال اغلب از آلیاژ زیرکونیوم، تیتانیوم یا طلا ساخته می‌شود و به وسیله پیچ به ایمپلنت وصل می‌شود تا ایمپلنت به تاج متصل گردد. این اتصال نقش مهمی در نحوه‌ی شکل گرفتن لثه در اطراف دندان جایگزین دارد. هم‌چنین روی شکل تاج که بعداً به آن وصل می‌شود تاثیر می‌گذارد و میزان سهولت تمیز کردن دندان را تعیین می‌کند.
دو نوع اتصال استاندارد و اتصال سفارشی وجود دارد. اتصال‌های سفارشی نتایج زیبا و بادوام به همراه دارند و به همین دلیل بر اتصالات استاندارد ارحجیت دارند.
تاج‌های دندان از سرامیک، زیرکونیوم یا طلا ساخته می‌شوند. دستگاه صیقل دادن دندان به سرعت تاج‌ها را می‌سازد. می‌توان این تاج‌ها را برای جایگزینی دندان‌های آسیاب به کار برد. با این حال اغلب دندان‌های پیشین به دلیل زیباتر شدن دندان‌ها با تاج‌های دست‌ساز جایگزین می‌شوند. هزینه‌ی تاج‌های دست‌ساز به میزان کاری که روی‌شان انجام می‌شود بستگی دارد. جایگزینی یک دندان نیازمند یک جلسه پیش از درمان، سه یا چهار جلسه درمان و جلسات پیگیری است. اگر این فرآیند از نظر زیبائی چالش برانگیز یا نیازمند پیوند استخوان باشد، تعداد جلسات دو یا حتی سه برابر می‌شود.
هزینه دندانپزشک شامل ویزیت، جایگذاری ایمپلنت، تجهیزات جراحی و ساخت تاج می‌باشد. اگر فرآیند اضافه‌ای نظیر پیوند استخوان یا دندان مصنوعی موقت مورد نیاز باشد هزینه بالاتر می‌رود.
هزینه‌ها از یک دندانپزشک به دندانپزشک دیگر متفاوت است. ایمپلنتولوژیست که در امر ایمپلنت دندان تخصص دارد، احتمالا ده تا سی درصد بیشتر از دندانپزشکان عمومی دستمزد می‌گیرند.
جایگزینی چند دندان
مشابه جایگزینی یک دندان، هزینه جایگزینی چندین دندان برحسب مواد پروتز و ایمپلنت و کارهای مورد نیاز تغییر می‌کند. جایگزین کردن تمام دندان‌های بالا و یا پایین با بریج دندان ثابت هزینه‌ی زیادی خواهد داشت.
انتخاب دندانپزشک
چه کسی عمل ایمپلنت دندان را انجام می‌دهد
دوره‌ی تحصیلی دندانپزشکی کنونی شامل مطالعات پایه‌ی ایمپلنت می‌باشد. با این حال انجام عمل ایمپلنت موفق نیازمند مطالعه و آموزش بیشتر می‌باشد.
هدف درمان ایمپلنت افزودن دندان مصنوعی است که جفت شدگی درست دندان‌ها را برعهده دارد. درمان ایمپلنت امروزی با یک طرح درمان آغاز می‌شود. متخصصان درمانی که دانش آموخته دندانپزشکی پروستتیک هستند برای طراحی و انجام ایمپلنت مناسب هستند. دندانپزشکان عمومی که در زمینه‌ی پروستتیک آموزش دیده‌اند و سایر متخصصان نیز می‌توانند عمل ایمپلنت را انجام دهند.
مراحل کار ایمپلنت دندان چیست
طراحی و برنامه ریزی درمان
طراحی و برنامه ریزی درمان بخش مهمی از آن است. هدف این کار بررسی شرایط دندان‌ها، تعیین اهداف درمان و برنامه‌ریزی نحوه‌ی رسیدن به این اهداف است. ابتدا دهان بیمار بررسی می‌شود تا عملکرد مفاصل فک و ماهیچه مربوط به جویدن، گاز گرفتن، موکوسا (غشای مخاطی) دهانی، دندان‌ها و لثه‌ها بازبینی گردد. بیماری‌های دهانی نظیر پوسیدگی دندان، ورم لثه و عفونت دندان یا ریشه درمان شده و دندان های خراب خارج می شوند و سپس درمان ایمپلنت آغاز می گردد. هم‌چنین ممکن است دندانپزشکان به بهداشت دهانی بیمار نظیر مسواک زدن و نخ دندان کشیدن توجه کرده و دستورالعمل‌هایی در این مورد صادر کنند. یک پروتز زیبا و کاربردی که طبیعی به نظر می رسد نقطه آغاز برنامه ریزی درمان است. ایمپلنت باید درست در محل قرار گیرد تا درمان موفق باشد.
در طی معاینه اولیه دندانپزشک عکس می‌گیرد و نمونه‌ای پلاستری از دندان بیمار تهیه می‌کند. عکس‌ها برای بررسی ساختار استخوان فک و تعیین میزان استخوان موجود برای پشتیبانی از ایمپلنت مورد نیاز هستند. نمونه‌های پلاستر برای بررسی موقعیت دندان‌ها و منافذ و طراحی اشکال و موقعیت‌های بهینه ایمپلنت به کار می‌روند.
کاشت ایمپلنت
ابتدا داروی بی‌حسی موضعی در محل قرارگیری ایمپلنت تزریق می‌شود. سپس برش‌هایی در غشای مخاطی ایجاد می‌شود تا استخوان آشکار شود.
سوراخ کوچکی در استخوان فک ایجاد می‌شود. عمق این سوراخ بین 5 تا 15 میلی‌متر است به طول ایمپلنت بستگی دارد. ایمپلنت داخل سوراخ پیچ شده و برش بخیه خورده و بسته می‌شود.
پس از این عمل به ایمپلنت بین 2 تا 9 ماه فرصت جوش خوردن با استخوان داده می‌شود. می‌توان برای جایگزینی دندان از دست رفته یک دندان مصنوعی موقتی قرار داد.
ساخت دندان مصنوعی
زمانی که ایمپلنت با استخوان جوش خورد می‌توان دندان مصنوعی را ساخت. ابتدا قالب ایمپلنت ساخته می‌شود و سپس تکنسین دندانپزشکی از آن‌ها برای آماده‌سازی دندان مصنوعی استفاده می‌کند. بسته به دندان مصنوعی می‌توان فازهای کاری مختلف را آزمایش کرد تا از صحت شکل دندان مصنوعی و جایگیری آن روی ایمپلنت اطمینان حاصل شود.
مشکلات مربوط به ایمپلنت
اغلب پیش بینی ایمپلنت دندان بسیار خوب است. 85 تا 95 درصد ایمپلنت‌ها بعد از ده سال از جایگذاری‌شان بدون عیب کار می کنند.
معمول‌ترین مشکلات ترک‌های دندان‌های جایگزین و عفونت در لثه یا استخوان پیرامون آن است.
ایمپلنت استخوان‌سازی نمی‌کند
زمانی که ایمپلنت در استخوان فک قرار می‌گیرد با استخوان جوش می‌خورد. برخی اوقات مشکل در طی فرآیند استخوان سازی رخ داده و باعث می شود ایمپلنت به شیوه دلخواه به استخوان جوش نخورد.
مشکلات استخوان سازی ممکن در چند ماه اولیه پس از درمان رخ می‌دهند. بنابراین دندانپزشکی که فرآیند ایمپلنت را انجام داده است اطمینان حاصل می کند که ایمپلنت در طی چند ماه اول با استخوان جوش خورده است.
اوستئوپروسیس، دیابت و سیگار کشیدن می تواند باعث مشکلات استخوان سازی شود. داروهای خاص نظیر داروهای سیتوستاتیک و کورتیزونی می توانند ریسک مشکلات استخوان سازی را افزایش دهند.
عفونت بافت اتصالی
پری-موکوسیتیس یک نوع بیماری لثه است که در آن میکروب‌های دهان باعث عفونت لثه اطراف ایمپلنت می شوند. این بیماری مشابه عفونت لثه اطراف دندان‌های طبیعی است.
پری- ایمپلنتیتیس شرایطی است که در آن عفونت لثه اطراف ایمپلنت به استخوان سرایت می‌کند. بنابراین استخوانی که از ایمپلنت حفاظت می کند تحلیل می‌رود و اگر این شرایط درمان نشود می‌تواند منجر به از بین رفتن ایمپلنت شود. پری- ایمپلنتیتیس مشابه پریودونتیتیس در دندان طبیعی است.
بیمارانی که از دیابت رنج می‌برند و کسانی که بسیار سیگار می‌کشند ریسک بیشتری برای ابتلا به بیماری‌های بافت اتصالی دارند. بهداشت دهانی ضعیف نیز می‌تواند منجر به پری-موکوسیتیس و پری- ایمپلنتیتیس شود.
دندان مصنوعی شکسته
پروتزهای دندانی نیز مانند دندان‌های طبیعی گاهی ترک برداشته و می‌شکنند.
ترک‌ها در دندان‌های جایگزینی نسبتا معمولند. ترک‌های کوچک را می‌توان با پروتز کردن یا سائیدن برطرف کرد. آسیب‌های گسترده‌تر نیازمند برداشتن پروتز و تعمیر آن در لابراتوار هستند.
ایمپلنت شکسته
با این‌که این اتفاق نادر است ایمپلنت گاهی می‌شکنند یا ترک بر می‌دارند. اگر ایمپلنت به درستی طراحی یا ساخته نشده باشد یا فشار زیادی روی آن باشد ممکن است بکشند.
اگر ایمپلنت به شدت آسیب دیده باشد و قابل تعمیر نباشد باید خارج شود.
چه موادی برای ساخت ایمپلنت مورد استفاده قرار می‌گیرند
از آن‌جا که ایمپلنت در استخوان قرار می‌گیرد باید از بیوماده ساخته شده باشد. بیوماده، ماده‌ی طبیعی یا مصنوعی است که می‌تواند در تماس نزدیک با بافت و مایعات بدن قرار بگیرد بدون این‌که آثار بدی داشته باشد.
مواد سازنده‌ی ایمپلنت دندان باید غیرسمی و با بافت بدن سازگار باشد. سطح ایمپلنت باید کاملا به استخوان فک بچسبد. هم‌چنین ایمپلنت باید در برابر فشارهای مکانیکی نظیر فشردگی، کشیدن، پیچ خوردن، زنگ زدن و خوردگی مقاوم باشند. پرکاربردترین مواد ایمپلنت مورد استفاده فلزات و آلیاژهای فلزی هستند. ایمپلنت آزمایشی اغلب از سرامیک، پلیمر و ترکیبات پلاستیک ساخته می‌شود.
ایمپلنت‌های تیتانیومی
با در نظر گرفتن کاربرد ایمپلنت، تیتانیوم تقریبا بهترین ماده برای ساخت ایمپلنت است. تیتانیوم فلز سبک و مقاومی است که با بافت بدن نیز سازگار است، به استخوان و لثه جوش می‌خورد و شکل دادن و صیقل دادن آن آسان است. معمول‌ترین آلیاژ فلزی مورد استفاده در ایمپلنت از تیتانیوم، آلومینیوم و وانادیوم ساخته می‌شود. این آلیاژ دارای 90 درصد تیتانیوم، 6 درصد آلومینیوم و 4 درصد وانادیوم است. آلومینیوم وزن ایمپلنت را کاهش داده و دوامش را افزایش می‌دهد و وانادیوم رسانایی حرارتی ایمپلنت را کاهش داده و سختی‌اش را افزایش می‌دهد.
آلیاژ تیتانیوم (Ti6Al4V، درجه 6) مورد استفاده در ایمپلنت چهار برابر قوی تر از تیتانیوم خالص است.
سایر ایمپلنت‌های فلزی
آلیاژی ساخته شده از کبالت، کروم و مولیبدن ماده مقاوم و سازگار با بافت بدن و مناسب برای ایمپلنت است. ایمپلنت قدیمی صفحات باریکی بودند که بین لثه و استخوان قرار می‌گرفتند. این ایمپلنت از آلیاژهایی نظیر کبالت، کروم و مولیبدن ساخته می‌شدند.
برخی ایمپلنت دندانی از سایر فلزها نظیر استیل، طلا، پلاتین و آلیاژ پالادیم ساخته می‌شود. با این حال تیتانیوم و آلیاژهایش جایگزین بیشتر این فلزات شده و به‌عنوان ماده‌ی اصلی برای ایمپلنت دندانی مدرن به کار می‌رود.
ایمپلنت‌های زیرکونیومی
زیرکونیوم یا دی‌اکسید زیرکونیوم ماده‌ی سرامیکی بسیار سختی است. این ماده ویژگی‌های زیادی دارد و استفاده‌اش در ایمپلنت دندان رو به افزایش است. زیرکونیوم نیز مانند تیتانیوم به خوبی با دندان و لثه پیوند می‌خورد. هم‌چنین زیرکونیوم به خوبی با رنگ دندان طبیعی هماهنگ شده و تقریبا ضد خوردگی است. با این‌که ایمپلنت زیرکونیومی در حال توسعه هستند هنوز استفاده گسترده ایمپلنت ندارند.
ایمپلنت‌های پلیمری و ترکیبات پلاستیکی
استفاده از پلیمرهای صنعتی و ترکیبات پلاستیک در پزشکی به طور روز افزون در حال افزایش است. هم‌چنین استفاده از این دو ماده در ایمپلنت در حال بررسی است.
موادی که بالقوه برای ایمپلنت دندانی موفق هستند از مخلوط ترکیبات پلاستیکی با کربن، اکسید آلومینیوم، سرامیک شیشهایمپلنت و هیدروکسیاپاتیت به دست می‌آیند.
استریلیزه کردن پلیمرها و ترکیبات پلاستیکی چالش برانگیز بوده و کارکردن با آن‌ها نیازمند احتیاط زیادی است. به خاطر این محدودیت‌ها و عملکرد عالی آلیاژهای تیتانیوم، استفاده از پلیمرها و ترکیبات پلاستیک هنوز هم در مرحله آزمایشی قرار دارد.
بافت سطح ایمپلنت و اتصال به استخوان
استخوان پیرامون باید کاملا به ایمپلنت متصل شود تا درمان ایمپلنت موفق باشد. این فرآیند تحت عنوان اوسئواینتگریشن شناخته می‌شود و از کلمه یونانی osteon (استخوان) و integrate (یکپارچگی) مشتق شده است.
اندازه ایمپلنت
معمولا قطر ایمپلنت‌های تیتانیومی بین 3 تا 5 میلی‌متر و طول آن‌ها بین 6 تا 15 میلی‌متر است.
ایمپلنت دندانی در فک قرار می‌گیرد تا از دندان مصنوعی که روی آن گذاشته می‌شود حفاظت کند. دندان مصنوعی می‌تواند جایگزین یک دندان یا تمام دندان‌های بالا و پایین شود. ایمپلنت باید به خوبی با استخوان یکپارچه شود تا دندان مصنوعی ثابت بماند. برای این‌که ایمپلنت دندانی ثابت باشد، فک باید استخوان کافی برای نگهداری ایمپلنت داشته باشد. ایمپلنت‌هایی که بلندتر و ضخیم ترند نیازمند سطح مقطع بیشتری هستند.
برای مثال یک ایمپلنت 7 میلی‌متری به ضخامت 3 میلی‌متر دارای سطح مقطع حدود 75 میلی‌متر مربع است. اگر به‌جای یک ایمپلنت 7 میلی‌متری از یک ایمپلنت 10 میلی‌متری با همان ضخامت استفاده شود، سطح مقطع تا 40 درصد افزایش می یابد. به طور مشابه اگر قطر از 3 میلی‌متر تا 4 میلی‌متر بیشتر شود، سطح مقطع بیشتر از 30 درصد افزایش می‌یابد.
ریشه‌های دندان‌های پیشین پایینی کمترین سطح مقطع را بین دندان‌های طبیعی دارند (حدود 150 میلی‌متر مربع) و دندان‌های آسیاب با چند ریشه بیشترین سطح مقطع را دارند (حدود 430 میلی‌متر مربع).
انتخاب ایمپلنت با شکل و اندازه درست بسیار مهم است. کمیت و ارتفاع استخوان فکی که ایمپلنت در آن‌جا قرار خواهد گرفت اغلب سایز مورد استفاده را تعیین می‌کند. علاوه بر این طراحی می‌تواند روی سطح مقطع و کارکرد ایمپلنت هم تاثیر بگذارد.
هم نیروهای فشاری عمودی و هم نیروهای پیچشی قطری از دندان مصنوعی رد شده و به ایمپلنت وارد می‌شوند. مقاومت ایمپلنت در برابر نیروهای فشاری بهتر از مقاومتش در برابر نیروهای قطری است.
ممکن است ایمپلنت دارای مارپیچ‌هایی باشد که سطح مقطع را افزایش داده و اتصال مکانیکی ایمپلنت به استخوان را بهبود دهد. مارپیچ‌ها نیروهای وارد شده به ایمپلنت را نیز تقسیم کرده و دوامش را افزایش می‌دهند.
ایمپلنت مارپیچی می‌تواند نیروهای قطری را به نیروهای فشاری تبدیل کرده و به استخوان اطراف ایمپلنت برای مقابله با فشار کمک کند. مزیت ایمپلنت مارپیچی بر ایمپلنت مسطح، بهبود دوام استخوان اطراف آن است. به بیان دیگر، استخوان فک بهتر می‌تواند نیروهای وارد شده به ایمپلنت مارپیچی را تحمل کند. این امر احتمالا به خاطر سطوح مقطع بیشتر ایمپلنت مارپیچی و توانایی آن‌ها برای تقسیم بهتر نیروها است.
منبع : Webdento
