حقایقی در مورد شبکه سیم و کابل اینترنت زیردریایی [بخش اول]
نیل استیونسون، نویسنده‌ی رمان‌های علمی تخیلی، زمین را به یک مادربورد تشبیه کرده است. دکل‌های کابل تلفن و تابلوهای هشدار کابل فیبر نوری به ما نشان می‌دهند، اینترنت به شبکه‌ای ماکارونی شکل از سیم و کابل متصل است. اما چیزی که می‌بینیم فقط قسمت کوچکی از این شبکه است و بیشتر آن، در عمق اقیانوس‌ها قرار دارد. این‌ها حقایقی جالب در مورد شبکه‌ی سیم و کابل زیردریایی اینترنت هستند که احتمالا نمی‌دانید.
نصب کردن کابل‌های زیردریایی فرایندی هزینه‌بر، دشوار و زمان‌بر است
99٪ داده‌ها در جهان از طریق شبکه‌ی کابل زیردریایی منتقل می‌شوند. در مجموع صدها هزار کیلومتر شبکه سیم و کابل زیردریایی وجود دارد که در بعضی نقاط، عمقی به ارتفاع اورست دارند. برای نصب کردن این کابل‌ها از زیر‌دریایی‌های مخصوص استفاده می‌شود. این شبکه‌های سیم و کابل باید روی سطح صاف قرار گیرند و نزدیک جزایر مرجانی، کشتی‌های غرق شده، زیست‌گاه ماهی‌ها و دیگر موجودات دریایی نباشند. قطر کابل‌هایی که در مناطق کم‌عمق استفاده می‌شود به اندازه‌ی قوطی نوشابه است، در حالی که قطر کابل‌هایی که در اعماق زیاد استفاده می‌شود به اندازه‌ی یک ماژیک است. از آن‌جایی که در عمق 2.500 متری زیر دریا اتفاق زیادی نمی‌افتد، خطرات زیادی شبکه‌ی سیم و کابل اینترنت را تهدید نمی‌کند؛ در نتیجه نیازی به گالوانیزه کردن آن نیست. با این‌که هزینه‌ی کشیدن این کابل‌ها به عمق دریا و طول آن بستگی دارد، نصب آن‌ها در اقیانوس صدها میلیون دلار هزینه دارد.
کوسه‌ها سعی دارند اینترنت را بخورند
در مورد دلیل این‌که چرا کوسه‌ها در حال خوردن شبکه‌های سیم و کابل اینترنت هستند اختلاف وجود دارد؛ شاید به میدان الکترومغناطیس شبکه مربوط شود، شاید فقط کنجکاو باشند، شاید هم می‌خواهند زیرساخت‌های ارتباطی ما را از بین ببرند و سپس حمله کنند. به هر حال کوسه‌ها در حال خوردن اینترنت هستند و گاهی اوقات به آن آسیب وارد می‌کنند. برای جلوگیری از این مسئله، شرکت‌هایی مثل گوگل شبکه‌های سیم و کابل اینترنت را به روکش‌های محافظ مجهز کرده‌اند.
شبکه‌ی سیم و کابل اینترنت زیر دریا به اندازه‌ی زیر زمین آسیب‌پذیر است
به‌نظر می‌رسد هر سال شبکه‌های سیم و کابل ارتباطی، توسط کارگران ساختمان و در فرایند گودبرداری دچار آسیب می‌شوند. در حالی که در کف اقیانوس عملیات ساختمانی وجود ندارد، عوامل زیادی شبکه‌های زیردریایی سیم و کابل را تهدید می‌کند. علاوه بر کوسه‌ها، لنگر کشتی‌ها و عوامل طبیعی به شبکه‌های زیردریایی آسیب می‌زنند. زمانی یک شرکت کانادایی پیشنهاد ساخت شبکه‌ای را داد که توکیو را به لندن متصل می‌کند. در آن زمان این کار ممکن نبود، اما با تغییرات آب و هوایی و آب شدن یخ‌ها، مسیر نصب این شبکه باز شده است.
متصل کردن دنیا با استفاده از شبکه‌های زیردریایی جدید نیست
در سال 1854، پروژه نصب اولین کابل تلگراف زیردریایی آغاز شد و چهار سال بعد، اولین پیام تلگرافی از طریق این شبکه فرستاده شد.
جاسوسان عاشق کابل‌های زیردریایی هستند
در اوج جنگ سرد، اتحاد جماهیر شوروی پیام‌های رمزگذاری شده به پایگاه‌های دریایی خود می‌فرستاد. از آن‌جایی که این پایگاه‌ها از طریق شبکه‌های زیردریایی داخل مرزهای شوروی به هم متصل بودند، از نظر افسران روس رمزگذاری پیشرفته زیاده‌روی بود. روس‌ها تصور نمی‌کردند آمریکایی‌ها خطر شروع جنگ جهانی سوم را به جان بخرند و سعی کنند از این شبکه‌ها اطلاعات بدزدند. اما آن‌ها روی Halibut حساب نکرده بودند، یک زیردریایی مخصوص که می‌توانست از خطوط دفاعی شوروی عبور کند. این زیردریایی آمریکایی توانست شبکه‌های سیم و کابل ارتباطی شوروی را پیدا و یک فرستنده روی آن نصب کند.
