تاریخچه‌ مختصر از عمل جراحی کاشت مو

اولین عمل جراحی کاشت مو برای درمان طاسی الگوی مردانه در سال 1952 در شهر نیویورک توسط دکتر نورمن اورنتریچ انجام شد. بعد از این‌که جامعه‌ی پزشکی مقاله‌ی آقای اورنتریچ را که شرحی بر تکنیک‌های کاشت مو بود، به دلیل ناباوری رد نمود سرانجام این تحقیق متحول‌کننده در سال 1959 به چاپ رسید. دکتر اورنتریچ برای تشریح مفهوم بنیادی کاشت مو، اصطلاح «برتری منطقه‌ی دهنده‌ی مو» را ابداع نمود. این عبارت به این معنی است که موهای کاشت شده در محل جدید، در مقایسه با موهایی که در منطقه‌ی دهنده‌ی مو قرار دارند ویژگی‌های مشابهی از خود نشان می‌دهند. به بیان دیگر، موهای سالمی که از منطقه‌ی پشت یا دو طرف سر برداشته می‌شوند و در منطقه‌ی طاس جلوی سر کاشته می‌شوند، به رشد خود ادامه می‌دهند به نحوی که گویی در مکان اصلی و ابتدایی خود قرار دارند.

متاسفانه شور و هیجانی که درباره‌ی این کشف پزشکی در حوزه کاشت مو به وجود آمد تمرکز را از این واقعیت منحرف کرد که رشد نمودن موهای کاشته شده صرفا تضمین‌کننده‌ی کسب یک نتیجه‌ی موفقیت آمیز از لحاظ زیبایی نیست. برای سالیان سال، کاشت مو با استفاده از گرافت‌هایی به اندازه‌ی 4 mm انجام می‌شد. تکنیک‌های بکارگیری گرافت‌های بزرگ در کاشت مو (که برای سالیان زیادی به استاندارد کاشت مو تبدیل شد) ایجاد ظاهری طبیعی برای موها را تقریبا غیر ممکن می‌نمود. از آن جایی که این گرافت‌های بزرگ برای فرد طاسی که آرزو داشت موهایش به حالت اول برگردد فقط یک انتخاب ارائه می‌دادند، لذا بیمار نتیجه‌ای که پایین‌تر از حد مطلوب بود را می‌پذیرفت. برای سالیان بسیار متمادی، جراحانی که از این روش سودآور منتفع می‌شدند بسیار خشنود و راضی بودند و تمایلی نداشتند که تکنولوژی آن را پیشرفت دهند و تکنیک‌های خود را تغییر دهند.

در خلال دهه‌ی 80 تمامی روش‌های کاشت مو شامل کاشت گرافت‌های بزرگی بود که عموما به‌عنوان پلاگ شناخته می‌شد. مینی گرافتینگ، تکنیکی است که از گرافت‌های کوچک‌تری استفاده می‌کند. این گرافت‌های کوچک از یک باریکه یا نوار در بافت دهنده‌ی مو برداشته می‌شوند (به جای این که مستقیما از بافت پشت سر برداشته شوند). تکنیک مینی گرافتینگ درسال 1984 معرفی شد. از آن پس، پزشکان شروع به استفاده از میکرو گرافت‌ها نمودند؛ گرافت‌های بسیار کوچکی که شامل یک تا دو تار مو بودند تا خط رویش جلوی پیشانی را طبیعی‌تر نشان دهند. روشی که از گرافت‌های بزرگ‌تر برای مرکز سر و از گرافت‌های کوچک‌تر برای اطراف گرافت‌های بزرگ‌تر استفاده می‌کرد تا ظاهر طبیعی‌تری ایجاد کند، مینی-میکرو گرافتینگ نامیده می‌شد. روش‌ مینی-میکرو گرافتینگ به تدریج جایگزین تکنیک پلاگ در کاشت مو شد و آرام آرام به قالب اصلی عمل‌های جراحی ترمیمی در طول 20 سال آینده تبدیل شد یعنی در طول دهه‌ی 1990.

استفاده از تعداد بسیار زیادی از گرافت‌های مینی-میکروی کوچک (کاشت مو فشرده یا مگا سشن) در اواسط دهه 1990 متداول شد. افزایش زمان جلسات کاشت مو، توسعه‌ی معقول و منطقی تکنیک مینی-میکرو گرافتینگ بود زیرا اساسا در جلسات فشرده و کوتاه‌تر از هیچ جنبه‌ای به جز زمان برای پزشکان متفاوت نبودند.

معرفی روشکاشت مو واحدهای فولیکولی (FUT ) توسط دکتر برنشتین و راسمان در سال 1995 انجام شد. در این روش، گرافت برداشته شده را زیر دید میکروسکوپ‌های استریو، قطعه قطعه می‌کردند تا موها به حالت گروه‌های طبیعی خودشان کاشته شوند. تکنیک FUT مستلزم این بود که جراحان و پرسنل مراکز کاشت مو، مهارت‌های خود را ارتقا دهند. در ابتدا جامعه‌ی پزشکی با شک و تردید به این روش می‌نگریست و در برابر آن مقاومت می‌کرد. تا زمانی که موج وسیع و بزرگی از تقاضای بیماران به راه افتاد. این موج اغلب توسط بیمارانی که نتایج عالی خود را در اینترنت منتشر می‌کردند تغذیه می‌شد که باعث شد پزشکان با اکراه این تکنیک را به کار بگیرند. تا سال 2000، تکنیک کاشت واحد فولیکولی دیگر تبدیل به یک جریان اصلی شده بود. 

برداشت گرافت‌های محتوی واحدهای فولیکولی از طریق استخراج مستقیم آن‌ها از منطقه‌ی دهنده‌ی مو بواسطه‌ی مقاله‌ای که در سال 2002 توسط دکتر برناشتین و راسمان با نام «استخراج واحدهای فولیکولی (FUE)» منتشر شد در ایالات متحده محبوبیت کسب کرد. این روش در سال 2005 بواسطه‌ی مقاله‌ای که توسط دکتر هریس منتشر شد شتاب بیشتری به خود گرفت. اگرچه این روش دارای محدودیت‌هایی است اما هنگامی که برداشت نواری مو طی عمل کاشت مو مد نظر نباشد،  یک روش مفید به حساب می‌آید. 

کاشت مو به صورت لیزری، تکنیکی است که در آن با استفاده از لیزر، سوراخ‌هایی در پوست سر ایجاد می‌شود تا گرافت‌ها درون این سوراخ‌ها کاشته شوند. این تکنیک در سال 1990 به‌عنوان روش پیشرفته‌ی کاشت مو ترویج یافت. با این وجود، لیزر به پوست سر آسیب می‌رساند و اغلب اوقات موجب ایجاد جای زخم روی پوست سر و رشد ضعیف موهای کاشته شده می‌شد. اعتبار استفاده از لیزر در عمل‌های جراحی کاشت مو، با انتشار مقاله‌ای با نام «کاشت لیزری مو؛ آیا این روش واقعا جدیدترین تکنولوژی است؟» توسط دکتر برناشتین در سال 1996 به چالش کشیده شد. از آن زمان به بعد، دیگر از این روش استفاده نشد.

کاهش پوست سر تکنیکی است که در آن ناحیه‌ی طاس را از پوست سر جدا می‌کنند. سپس یک نوار از پوست سر را از بغل سر برش می‌دهند، به سمت خط رویش جلوی سر می‌چرخانند و پیوند می‌زنند. اوج استفاده از این تکنیک در دهه 1980 و اوایل دهه 1990 بود اما این روش، ریسک ایجاد جای زخم‌های بسیار زیاد و رشد غیر طبیعی موها را به دنبال داشت. با ظهور تکنیک کاشت واحد فولیکولی، استفاده از این روش به سرعت کاهش یافت. اما متاسفانه قبل از این‌که این روش به طور کامل از چرخه‌ی درمان خارج شود، بیماران بسیار زیادی بواسطه‌ی این تکنیک تهاجمی دچار آسیب شدند.