معرفی انواع سیم و کابل شبکه
علیرغم پیشرفت‌های فناوری وایرلس بسیاری از شبکه‌های کامپیوتری در قرن بیست و یک برای انتقال اطلاعات هنوز به سیم و کابل وابسته هستند. چندین نوع کابل شبکه وجود دارد که هر یک برای هدف خاصی طراحی شده است.
کابل کواکسیال
سیم و کابل کواکسیال در دههی 1880 اختراع شد و بیشتر برای اتصال تلویزیون به آنتن مورد استفاده قرار می‌گرفت. هم‌چنین این نوع کابل استانداردی برای کابل‌های اترنت 10 مگابیت بر ثانیه است.
در خلال دههی 1980 و اوایل 1990 که اترنت 10 مگابیت محبوبیت زیادی داشت، عموما در شبکه‌ها، یکی از دو نوع کابل کواکسیال thinnet با استاندارد 10BASE2 یا thicknet با استاندارد 10BASE5 مورد استفاده قرار می‌گرفت. این نوع کابل شامل یک سیم مسی داخلی با ضخامت‌های مختلف است که در عایق و غلاف دیگری قرار گرفته. البته باید در نظر داشت که سختی این کابل‌ها مشکلاتی را در نصب و نگهداری آن‌ها به وجود می‌آورد.
کابل‌های سریال و موازی
از آن‌جایی بیشتر کامپیوترهای خانگی در اواخر دههی 90 از اترنت پشتیبانی نمی‌کردند و USB هم هنوز اختراع نشده بود، از کابل سریال و موازی در کامپیوترها استفاده میشود. این نوع کابل امروزه به دست فراموشی سپرده شده است.
فیبر نوری
شبکه‌ی فیبر نوری به‌جای سیم و کابل فلزی عایق با استفاده از رشته‌ای از تارهای شیشه‌ای و پالس‌های نوری کار می‌کند. این نوع سیم و کابل شبکه با این که از جنس شیشه است قابلیت خم شدن دارد. فیبر نوری به ویژه در شبکه‌ی گسترده یا WAN که نیاز به به کشیدن سیم و کابل زیر زمینی دارد یا بیرون از ساختمان برای مسافت‌های طولانی و هم‌چنین در ساختمان‌های اداری که حجم بالایی از ترافیک ارتباطی دارند بسیار مفید است.
دو نوع اصلی کابل‌های فیبر نوری عبارتند از کابل‌های تک حالتی و کابل‌های چند حالتی. شبکه‌های ارتباطی راه دور به خاطر ظرفیت پهنای باند بالا بیشتر از سیم و کابل‌های تک حالتی فیبر نوری استفاده می‌کنند؛ در حالی که شبکه‌های محلی از سیم و کابل چند حالتی به خاطر قیمت پایین‌تر آن بهره می‌گیرند.
کابل USB
بیشتر کابل‌های USB به جای این‌که یک کامپیوتر را به کامپیوتر دیگر وصل کنند، آن را به یک دستگاه جانبی مثل صفحه کلید یا موس متصل می‌کنند. اما آداپتورهای شبکه‌ای ویژه‌ای که گاهی اوقات دانگل هم نامیده می‌شوند، امکان اتصال غیر مستقیم یک کابل اترنت به درگاه USB را فراهم می‌کنند. کابل‌های USB شامل سیم کشی جفت پیچ خورده میشود.
کابل کراس اور
کابل‌های نال مودم یک مثال از انواع کابل کراس اور هستند. کابل کراس اور دو دستگاه شبکه از یک نوع مثل دو سوییچ کامپیوترهای خانگی را به هم متصل می‌کند.
استفاده از کابل‌های کراس اور اترنت در شبکه‌های قدیمی خانگی رواج زیادی داشت که در آن‌ها دو کامپیوتر خانگی مستقیما به هم تصل می‌شدند. ظاهر کابل‌ها کراس اور اترنت شبیه کابل‌های معمولی است، تنها تفاوت ظاهری آن‌ها ترتیب رنگ‌های سیم‌های داخل کابل است. به همین دلیل تولیدکنندگان علامت‌های خاص روی کابل‌های کراس اور ایجاد می‌کنند. البته امروزه بیشتر شبکه‌های خانگی از روتر‌هایی بهره می‌برند که توانایی کراس اور دارند و دیگر نیاز به این کابل‌ها نیست.
کابل جفت پیچ خورده
سرانجام در دههی 1990 کابل جفت پیچ خورده به‌عنوان کابل استاندارد اترنت ظهور کرد که سرعت آن در آغاز 10 مگابیت بر ثانیه بود و با نام Cat3 نیز شناخته می‌شد. بعدها نوع بهبود یافته آن با سرعت 100 مگابیت بر ثانیه با نام‌های Cat5 و Cat5e به بازار آمد و متعاقب آن سرعت‌های بالاتر آن ساخته شد که تا 10 گیگابیت بر ثانیه می‌رسید. کابل‌های جفت پیچ خورده اترنت حاوی حداکثر 8 سیم است که به صورت دو به دو به هم پیچ خورده‌اند تا اختلال الکترومغناطیسی به حداقل برسد.
دو نوع اصلی کابل جفت پیچ خورده وجود دارد که عبارتند از: جفت پیچ خورده بدون پوشش یا UTP و جفت پیچ خورده‌ی دارای پوشش یا STP.
در کابل‌های اترنت مدرن از سیم کشیUTP استفاده میشود، چون قیمت آن پایین‌تر است در حالی که سیم و کابل STP را می‌توان در انواع دیگر شبکه‌ها از قبیل FDDI یافت.
دیگر انواع کابل شبکه
بعضی متخصصان شبکه از عبارت کابل پچ برای اشاره به کابل‌های مستقیم شبکه استفاده می‌کنند. کابل پچ کواکس و فیبر نوری نیز موجود است. آن‌ها مشخصه‌های فیزیکی مشابهی با دیگر انواع کابل شبکه دارند، اما کمی کوتاه‌تر هستند.
