استفاده از سیلیکون در سیم و کابل تجهیزات پزشکی
زیست‌سازگاری به خاصیت مواد در سازگاری با بافت‌ها یا سیستم‌های زنده گفته می‌شود. مواد زیست‌سازگار به بافت‌های زنده آسیب نمی‌زنند، برای آن‌ها سمی نیستند و به عکس‌العمل‌های سیستم ایمنی منجر نمی‌شوند. زیست‌سازگاری در طراحی دستگاه‌های پزشکی و وسایل تشخیص بیماری مشخصه‌ای حیاطی است. ساختن دستگاهی که از لحاظ استرلیزه ماندن و ضدعفونی شدن توانایی کمی داشته باشد، ممکن است برای بیماران پیامد‌های بدی به‌دنبال داشته باشد.
برای کاهش احتمال عفونی شدن دستگاه‌ها و تجهیزات پزشکی، انتخاب مواد زیست‌سازگار اهمیت بسیار بالایی دارد. در دنیای سیم و کابل، موادی وجود دارند که از لحاظ زیست‌سازگار بودن نسبت به بقیه برتری دارند و سردمدار آن‌ها سیلیکون است. سیلیکون یک پلیمر الاستومر است که از سیلیکون، کربن، هیدروژن و اکسیژن تشکیل شده است. این ماده بسیار سازگار است و از آن به‌عنوان روکش، چسب، چرب‌کننده و عایق استفاده می‌شود.
از سیلیکون به‌عنوان روکش و قالب سیم و کابل در تجهیزات پزشکی استفاده می‌شود چون از لحاظ استرلیزه و ضدعفونی شدن از بقیه مواد سازگارتر است. روکش سیلیکون هم‌چنین انعطاف بالایی دارد و این برای سیم و کابلی که قرار است در تجهیزات پزشکی و جراحی مثل دستگاه‌های آندوسکوپی مورد استفاده قرار گیرند اهمیت زیادی دارد. روکش سیلیکون طوری روی سیم و کابل کشیده می‌شود که فاصله‌ای بین آن‌ها نباشد و ذرات مضر نتوانند وارد سیم و کابل شوند. در این قسمت به تعدادی از فواید سیلیکون می‌پردازیم:
- سیلیکون در تماس با بافت‌های انسانی عکس‌العملی نشان نمی‌دهد، باکتری روی آن رشد نمی‌کند و مواد دیگر را ساییده یا لک نمی‌کند.
- سیلیکون به مواد ضدعفونی و استرلیزه کننده عکس‌العمل نشان نمی‌دهد.
- سیلیکون بیشتر از اکثر الاستومرهای ترموپلاستیک در برابر دما مقاومت نشان می‌دهد. در حالی در فرایند‌های پزشکی از گرمای زیاد استفاده نمی‌شود، سیلیکون باید بتواند استرلیزه شدن با بخار را تحمل کند.
- مقاومت سیلیکون در برابر پارگی و آسیب‌دیدگی از اکثر الاستومرهای ترموپلاستیک بیشتر است و به همین دلیل می‌تواند یک قالب مناسب برای سیم و کابل باشد. دیواره‌های این قالب نازک طراحی می‌شوند که جای زیادی نگیرند، اما در عین حال مقاومت کافی را دارند.
