تجهیزات پزشکی که فقط به درد موزه می‌خورند

پس از خواندن این مطلب نفس راحتی می‌کشید که این تجهیزات پزشکی امروزه فقط در موزه‌ها به نمایش گذاشته می‌شوند و دیگر مورد استفاده نیستند.

دفعه‌ی بعد که کودک شما از جای واکسن خود شکایت کرد،  تصویر این تجهیزات پزشکی را نشانش دهید. نشتر فنری مالام (Mallam) به‌ صورت موقت افراد را در مقابل آبله واکسینه می‌کرد. تنها کاری که باید انجام می‌شد این بود که چهار تیغ را در جوش فردی که قبلا بیمار بوده فرو کرده و سپس اهرم را به‌سرعت چرخانده تا تیغ‌ها وارد دست کودک شوند. اگر کودک گریه نمی‌کرد به‌عنوان جایزه به او اجازه داده می‌شد چسب زخم را خودش انتخاب کند.

این یک صندلی سرویس بهداشتی نیست، بلکه صندلی تولد است. سوراخ جهت کمک به ماما برای بیرون کشیدن نوزاد طراحی شده است. نمونه‌های بعدی صندلی زایمان شامل دسته‌های محکم برای گرفتن و جا برای قرار دادن پاها می‌شد. این دسته از تجهیزات پزشکی چیز کم ارزشی نبود، اما بیشتر به درد زمانی می‌خورد که مادر سر خود را از درد به آن می‌کوبید و برای بی‌هوش شدن دعا می‌کرد؛ هم‌چنین نوعی شیء مذهبی تلقی می‌شد.

این تجهیزات پزشکی در یک کشتی غرق شده متعلق به خانواده‌ی سلطنتی انگلیس، تئودور یافت شده است؛ این سرنگ جیوه‌ای برای درمان ملوانان بیمار به سیفیلیس مورد استفاده قرار می‌گرفت.

برای استفاده از تیغ جراحی، تیغه‌ی مثلثی این تجهیزات پزشکی باید در رگ فرو برود تا خون به حدی از بدن خارج شود که رنگ آن به رنگ عادی و سلامت تبدیل شود. در زمانی که این تیغ جراحی ساخته شد، خون‌ریزی یا حجامت برای درمان بیماری‌ها، کم‌تر مورد استفاده قرار می‌گرفت؛ احتمالا به دلیل این‌که فرد تحت درمان جان خود را از دست می‌داد.

این مورد از تجهیزات پزشکی همین چند دهه‌ی اخیر است.  این نمونه از اولین تست‌های بارداری خانگی، پدر تست‌های بارداری امروزی محسوب می‌شود. این تست میزان هورمون HCG را در ادرار شناسایی می‌کرد. استفاده از آن ساده بود و تنها نیاز به سرم ضد پادتن، شیرابه (latex)، لوله‌های نمونه‌گیری، ظرفی برای ترکیب، دو دقیقه تکان دادن آرام و مدرک کارشناسی در بیوشیمی و بیولوژی مولکولی داشت.

در گذشته تنها روش برای متوقف کردن رفتارهای عجیب بیماران صرعی، ایجاد سوراخ در جمجمه‌ی آن‌ها بود تا شیطان بتواند از آن خارج شود. سوراخ کردن جمجمه از دوران باستان مورد استفاده بوده و برای درمان انواع بیماری‌ها از میگرن تا بد خلقی تجویز می‌شده است. جراحان عصب‌شناس هنوز به نوعی از این روش و تجهیزات پزشکی استفاده می‌کنند، البته نام پزشکی آن کرینیوتامی (craniotomy) است.

کارکنان پزشکی در تیمارستان نیویورک در اوتیکا یک راه‌حل هوشمندانه برای حل مشکل راه رفتن، نشستن یا حرکت کردن بیماران خود کشف کرده بودند. این تجهیزات پزشکی به‌خصوص بیماران خشن را محدود می‌کرد و اغلب برای ساده کردن نظافت از پوشال در آن‌ها استفاده می‌شد. استفاده از این ابزار در دهه‌ی 90 در بیمارستان‌های روانی ممنوع شد و به‌جای آن اتاق‌های محافظت‌ شده، عایق شده، لباس‌های محدود کننده و جراحی مغز رواج پیدا کرد.

پیچ مرکزی تلسکوپی کشیده ‌شده و با استفاده از تیغه‌ها در محل خود محکم می‌شود تا امکان کشیدن ریشه را فراهم کند. متأسفانه همه این‌ها متعلق به قبل از ظهور زیبایی شناسی بود. دفعه‌ی بعد که از بی‌حس بودن لپ‌ها و دهان خود پس از پر کردن دندان شکایت داشتید، به این ابزار فکر کنید.

این اره‌ی کوچک قوی از قطع عضو افراد در میدان جنگ جلوگیری می‌کرد. این تجهیزات پزشکی به جراحان اجازه می‌داد اره را به دور استخوان پیچیده و تنها قسمت‌های آسیب‌دیده را قطع کنند و نه کل اندام را؛ البته احتمالا فرد از بیماری‌های دیگر جان خود را از دست می‌داد، یا اگر نمی‌مرد تا آخر عمر باید با درد و ضعف حاصل از جراحی زندگی می‌کرد.