سیم و کابل ساختمان در گذر زمان

روش‌های سیم کشی با گذر زمان تغییرات زیادی کرده است. از سال 1890 تا به امروز روش‌های سیم کشی به علت ابداع انواع روش‌های نصب و همین طور سیم‌های اتصال به زمین بسیار ایمن‌تر شده است. بین سال‌های 1890 تا 1910 سیم کشی به روش لقمه و لوله بسیار مرسوم بود. سیم‌های تکی عایق‌دار به وسیله‌ی بست‌های پورسلین در جای خود محکم می‌شدند و اگر قسمتی از سیم و کابل می‌بایست از چوب عبور می‌کرد، آن قسمت را در لوله‌های پورسلین قرار می‌دادند تا آسیب نبیند. در این روش سیم ‌های فاز و نول برای رعایت ایمنی به صورت جداگانه کشیده می‌شدند و بنابراین می‌توانستند به هم متصل شوند. برای انجام این کار عایق را به عقب می‌کشیدند، یک سیم به دور سیم لخت پیچیده می‌شد، نقطه‌ی اتصال لحیم می‌شد، سپس با نوار چسب پوشانده می‌شد. عیب این کار آن بود که سیم در معرض هر چیزی قرار می‌گرفت و سیم اتصال به زمین هم وجود نداشت.

در سال‌های 1920 تا 1940 برق‌کاران به روش ایمن‌تری روی آوردند که «کابل مسلح انعطاف‌پذیر» یا گرینفیلد نامیده می‌شد.

سیم و کابل فلکس که با نام گرینفیلد هم شناخته می‌شود در سیم کشی ساختمان مورد استقبال قرار گرفت چون دیوار‌ه‌های فلزی انعطاف‌پذیر، به حفاظت از سیم‌ها در برابر صدمات کمک می‌کردند. حتی آن زمان هم این روش سیم‌کشی مشکلات خاص خود را داشت. گرچه از سیم محافظت می‌شد و پوشش فلزی انعطاف‌پذیر بیرونی نقش اتصال به زمین را داشت، اما باز هم سیم اتصال به زمین جداگانه وجود نداشت و اگر اتصال پوشش انعطاف‌پذیر با قطعه‌ی بعدی برقرار نمی‌شد، اتصال به زمین قطع می‌شد.

در دهه‌ی 40 یک روش نصب سریع‌تر ابداع شد. کابل غلاف‌دار غیرفلزی متولد شد و همانند روش لقمه و لوله از یک غلاف پوشش لاستیکی بهره می‌برد؛ با این تفاوت که سیم‌های فاز و نول با هم و در یک غلاف قرار می‌گرفتند. این روش خالی از عیب هم نبود و ایراد آن باز هم نبود سیم اتصال به زمین بود.

خوشبختانه در دهه‌ی 50 دوره‌ی سیمراه‌های فلزی از راه رسید. این اختراع به کابران اجازه می‌داد تعداد زیادی سیم و کابل را از یک جا بکشند. خود سیمراه یک روش اتصال به زمین تلقی می‌شود اما فضای لازم برای کشیدن سیم اتصال جداگانه به زمین را نیز فراهم می‌آورد. سیمراه از همان زمان مورد استفاده قرار گرفته و در انواع و اندازه‌های مختلف برای استفاده در داخل و بیرون از ساختمان وجود دارد.

در دهه‌ی 70 و حدود سال 1965، عنصر جدیدی وارد سیم‌کشی شد که در واقع به روز شده‌ی کابل غیر فلزی بود و آن افزودن یک سیم سوم بود. این سیم سوم یک سیم اتصال به زمین یا سیم ارت بود که به همراه سیم‌های نول و فاز کشیده می‌شد. این سه سیم همگی در غلاف بیرونی که از پلاستیک وینیل ساخته می‌شود پنهان می‌شوند. این ارتقاء قیمت سیم و کابل را ارزان‌ و نصب آن را آسان کرد. این سیم بسیار انعطاف‌پذیر بوده و امروزه هم مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در کنار سیم و کابل غیر فلزی که در داخل ساختمان مورد استفاده قرار می‌گرفت، نمونه‌ی کابل مشابهی نیز اختراع شد. سیم فیدر زیرزمینی که می‌شد آن را بدون این‌که در سیمراه قرار داد به طور مستقیم در زیر زمین دفن کرد. در این نوع سیم، سیم‌های فاز و نول و اتصال به زمین در غلاف پلاستیک وینیل جاسازی شده که آن را از رطوبت، آب و مواد زیرزمینی محافظت می‌کند. با این روش ارزان می‌شد برق را به صورت زیر زمینی به چراغ‌های حیاط ساختمان و جاهای دیگری که بیرون از ساختمان بود انتقال داد.

همان طور که می‌بینید در طول سال‌ها کیفیت سیم و کابل و روش‌های سیم کشی بهبود یافته است. کابل‌هایی که روکش لاستیکی داشتند تنها 25 سال عمر می‌کردند و پس از این مدت خشک می‌شدند و ترک برمی‌داشتند. در نتیجه سیم‌ها لخت می‌شدند و مشکلات زیادی را به وجود می‌آورند. پلاستیک وینیل عمری برابر عمر یک ساختمان دارد و از مواد دیگر بهتر است. روش ترجیحی ما استفاده از سیمراه است. با این کار می‌توانید سیم و کابل را به راحتی بکشید و البته سیمراه از سیم‌ها در برابر آسیب‌دیدگی هم محافظت می‌کند. تنها سوالی که باقی می‌ماند این است که آیا تا وقتی که زنده‌ایم شاهد نوآوری‌های بزرگ دیگری در سیم‌کشی خواهیم بود؟